sábado, 10 de julio de 2010

AMOR


Tú eres lo que más me importa en la vida. Le dije al oído, al mismo tiempo que le daba un abrazo.

Uno luchó desesperadamente por el amor que logró obtener. No puede, ni debe, ni desea que nadie interfiera en él para derribarlo.

Si desde un principio ignoré las opiniones de los demás ¿por que voy ha aceptarlas ahora?. Sería un necio y un imbécil si lo hago.

Uno no debe abandonar al amor cuando ese amor está en un estado de sufrimiento, sería un acto de cobardía y los cobardes no valen la pena.

Ese amor que está ahí desde hace algún tiempo, pese a que en ese tiempo no pudo expresar lo que llevaba dentro.

Ahora ella está despertando y eso conlleva entre otras cosas el saber expresarse un poco mejor. Supo saber contarme, no sin tiempo, como se sentía ante una situación y el resultado final es que se siente mal. Ese mal me es conocido, es un sin vivir, es como el curar una herida con sal, es el no encontrar la puerta de salida, pese a que está ahí delante.

Es por eso que le digo que antes que nadie somos nosotros dos y si hay alguien que tiene el poder de deshacer esté amor solo somos nosotros dos. No debemos permitir que ninguna persona lo derribe.

Además si tienen que quedar cadáveres en el camino, quedaran. Al fin y al cabo cuantos se han quedado antes.

Mentiría si digo que no me importan esos cadáveres, me importan y mucho. Pero me importaría mucho más si ese cadáver fuese ella o yo.

Este percance ha hecho que el amor entre los dos sea mucho más fuerte.

5 comentarios:

  1. Olá Nes,
    Bonita e romântica canção.
    Penso que falas sobre a tua vida íntima e o que te desejo é muito amor e felicidade.
    Bj,
    Manuela

    ResponderEliminar
  2. Hola Nes.

    Te he dejado un comentario en el blog de Valeria , a tu ultimo comentario en el suyo.

    ResponderEliminar
  3. Ola Manuela.

    Certo moi bonita canción a do meu admirado Victor Manuel.

    Gracias por que si que falo da miña vida.

    Un biko.

    NES

    ResponderEliminar
  4. Hola Silenciado.

    Me pregunto ¿se puede amar sin comprender?.

    Un saludo.

    NES

    ResponderEliminar
  5. ¿Hablas en serio?

    ¡Pues claro que se puede amar sin comprender y tanto!

    Amar ayuda a comenzar a comprender y comprender ayuda a comenzar a amar; pero puedes comprender y no amar y por supuesto amar y no comprender. Hasta es frecuente por amar no querer comprender y por comprender no poder amar.

    De todas formas quiza debieras escribir algo sobre ello, estaria bien.

    ResponderEliminar