martes, 3 de mayo de 2011

Despierta


Una vez ya escribí sobre él y hoy lo vuelvo a hacer.

Hablo del pasado. Me costó mucho poder dejar cosas e instantes de mi pasado atrás.
Ahora pasado el tiempo veo que fue lo mejor que pude haber hecho. Dejar todo ese lastre atrás. Pero la verdad no me fue fácil, fue muy difícil y tuvo que pasar mucho tiempo.

Cuantas veces dándole vueltas a la noche en la que rompí la pierna y dejé parte de mi carne en aquel fatídico accidente. Cuantas limitaciones tuve y tengo que sufrir por eso. Con esfuerzo y pasados los años lo asumí y acepto el “rol” que me toca vivir.

¿Que, si no puedo correr?. Me costó tanto aceptarlo, muchas noches soñaba que estaba corriendo y al despertarme me daba con la cruda realidad. No¡¡, seguía sin poder correr. Pero si puedo andar, que después de tantos meses sin hacerlo ahora si lo valoro en su justa medida. Incluso bromeo con ello. Si voy paseando con alguien y vemos un perro digo “ eh¡¡ perro, vete a por él que a mi me tienes seguro”.

No fue solo este el gran problema que tuve en mi vida, ya que surgió otro, La Depresión. La maldigo una y mil veces. La maldigo por que la muy “perra” hizo que me cuestionase el placer de vivir. Menos mal que pasado el tiempo la superé y una vez hecho esto vi la vida más bella.

Recaídas hubo y seguro que por desgracia abrá más. No quiero ser pesimista, pero la vida no siempre es color de rosa. La vida, los años, me enseñaron que hay que estar preparados y afrontarla. Son momentos duros, difíciles en los cuales todo se ve negro. Pero con fuerza de voluntad se puede superar, más aún si hay alguien ahí para echarte un “cabo”. Cosa que no siempre sucede.

En los últimos tiempos no suelo mirar mi pasado. ¿Para que?, con ello lo único que hago es perderme el presente, que al fin y al cabo es lo que realmente importa.

No pienso que sería si todo lo que me sucedió hubiese sido de otra forma, ya que no puedo hacer nada por eso. Si por lo que tengo ahora. Eso si me importa. Al pasado agua.

Mentiría si digo que no miro el futuro. Si lo hago, pero solo con el rabillo del ojo y a no mucha distancia en el tiempo. El futuro, ese si me me causa recelo. Tengo que aprender a no pensar tanto en lo que pueda venir, ya que hay momentos que lo paso muy mal.

Por desgracia no todos ven así el tema del pasado y siguen “anclados”, “arrastrándolo” y no viendo la realidad. Ojalá sepan deshacerse de él.

Por que al fin y al cabo la vida es más breve de lo que pensamos y como canta Chambao “pasa que vuela”.

2 comentarios:

  1. Olá amigo Nes,
    Para já gosto muito de Chambao, sempre escolhes boas músicas.
    Eu penso como tu, devemos não estar sempre a mexer no passado, já passou, bem ou mal não há nada a fazer, só poderá eventualmente servir como aprendizagem da vida, quanto ao futuro esse estará sempre para vir...por isso considero que o grande investimento da nossa vida é o presente, apliquemo-nos a viver o presente o melhor que possamos!
    Beijos,
    Manuela

    ResponderEliminar
  2. Ola Manuela.

    Síntome moi ledo que che guste a ti tamén Chambao.

    O mesmo tempo fico ledo que estes da cordo con tema do pasado.

    Sinto moito non ter posto antes o teu comentario.

    Problemas de saúde mo impediron.

    Un biko.

    NES

    ResponderEliminar