viernes, 16 de abril de 2010

FUERZA

¿Por qué una persona sufre de diabetes cuando es joven?
¿Por qué una persona se queda miope?
¿Por qué a una persona le da un infarto, si esa persona se cuida y hace deporte?
¿Por qué una persona se vuelve enferma mental?


Todas estas preguntas a lo mejor tienen explicación, pero para algunos lo más fácil es echar la culpa a algo o alguien, ¿pero qué o quien es el culpable?.

Debemos aceptar lo que nos pasa, aunque nos duela, además ¿que gano yo yendo por la vida dando pena?, nada.

Tenemos que ser fuertes y aprender a convivir con lo que tenemos, alguien preguntará, ¿qué bien habla el tío este, por qué lo vera tan fácil?, nada más lejos de la realidad, sigo siendo un árbol caído, luchando para levantarme, de fácil no tiene nada, es difícil, muy difícil, pero no imposible.

No es fácil el que un joven se tenga que inyectar insulina todos los días, aunque hay que reconocer que se mejoró muchísimo en este apartado, no es fácil que tengas que usar gafas ya que sin ellas estas ciego y al mismo tiempo echar gotas a los ojos, tampoco es fácil que una persona tenga que tomar medicación para el corazón durante toda su vida y además llevar un régimen con su alimentación y de fácil no tiene nada tampoco que una persona enferma mental deba tomar su medicación, día a día y aun con todas estas “ayudas” de las medicaciones, nadie está libre de tener una recaída.

Llegado este caso lo más normal es que nos vengamos abajo, pero debemos sobreponernos, lo que primero se suele hacer, subida de medicación ¿y qué pasa?, si se sube ya se bajára, ¿acaso no se estuvo ya antes con más medicación?.

Todo muy bonito, pero ¿los efectos secundarios? Pues eso es el maldito “tributo” que tenemos que pagar, no queda otra, eso y esperar que la medicina siga avanzando y nosotros estemos aquí para aprovecharnos de ella, no quería poner comparaciones, ya que bien sabido es que las comparaciones son odiosas, pero no puedo resistirme ya que tengo a un vecino pasando por ello y lo veo todo los días, el verlo hace que se me caiga el alma al suelo¿ y los efectos secundarios de la QUIMIOTERAPIA y RADIOTERAPIA?.

No busquemos culpables, me parece que no los hay, este “soplo” llamado vida, a veces “perra” es así y nos toca vivirla, con lo cual disfrutemos cuando todo va bien, saboreemos esos buenos momentos y cuando no va también pues intentemos superarlo lo mejor que sepamos, se dice por estos lares “nunca llovió que no descampara”, a lo mejor alguien tan tremendista como yo se puede preguntar y ¿si no escampa? Que también puede ser, pues cómprate un buen paraguas, un buen chubasquero y unas buenas botas, pero aun así, seguirá sin haber culpables.
Intentemos llevar a cabo lo que cantaba Joan Baptista.

6 comentarios:

  1. Ola nes,
    Os teus questionamentos são pertinentes, também eu já tenho pensado nisso. Logo à nascença vimos marcados, se somos iguais é na desigualdade!...Uns chegam com deficiências, outros vão ter uma vida de doenças e sofrimento e depois há todas as outras coisas. Eu não sou católica, quem tem fé diz «deus é que sabe, porque assim é» e há quem se agarre a outras crenças. Eu como não tenho nenhuma, fico a cismar porque é esta engrenagem funciona assim, porque somos logo marcados pela injustiça!...Isto não leva a nada, não há respostas e assim vamos vivendo!...
    beijo,
    Manuela

    ResponderEliminar
  2. Ignoro si es bueno pero creo que me estoy volviendo más humilde: no sé, la verdad aún tengo que valorarlo, pero veo madurez; y, sin embargo, con cariño, ¿sigues creyendo que no hay culpables? Suele parecer que lo bueno siempre es cosa nuestra y lo malo dar la impresión de no tener motivo o ser de otros. Es necesario mirar para adentro. La vida a veces puede ser una mierda pero las cosas tampoco suelen venir solas. Tenemos nuestra partida de responsabilidad. Esto ayuda. Otra cosa, los problemas hay que intentar manejarlos siempre, ¿pero realmente crees que hay que ceder en todo? Creo que es o no quererse mucho o tener mucha jeta. No hay que perder de vista que la vida es un invento y un soberano (el egoísmo solitario es del resto) juicio de valor. También es digno decir basta.

    ResponderEliminar
  3. hola Ness, soy Ana. Despues de nuestra conversacion del otro dia he recuperado la lectura de tu blog, que tenia un poco abandonada. Veo que has avanzado mucho estos meses, me encanta. Sigue asi, mucho animo. Bks

    ResponderEliminar
  4. ola Manuela.

    Se nacemos con unha enfermidade ou nos aparece dispois, pode ser que en algun caso axa culpables non digo que non, pero na mayoría non.

    Temos que aprender a vivir tal como somos.


    Non nos queda outra, hai que vivir, hai que loitar.

    Non tendamos a dar pena.

    Un biko.

    NES.

    P.D.

    Ista tempada ando bastante "liado" e non teño moito tempo para andar co blog.

    O mellor deixo unha tempada de facer entradas.

    ResponderEliminar
  5. Hola Anx.

    Me gusta más la humildad que la prepotencia, pero eso ya es cosa de cada uno.

    Claro está que puede haber culpables, lo que pasa es que las veces que no los hay intentamos buscarlos, es ahí a donde quiero llegar.

    No se si hay que ceder en todo, habrá veces que si y veces que no.

    Referente a lo de basta, de la forma que yo veo lo de basta, cuando llegue ese día abra que enterrarme ya que la palabra basta es muy fuerte par mi, puedo decir estoy harto, cansado, pero basta espero no decirlo nunca.

    Un saludo.

    NES

    ResponderEliminar
  6. Hola Ana.

    Espero que no me leas solo cuando nos veamos, es broma.

    Me alegro que te haya gustado lo que has leido.

    Un biko.

    NES

    ResponderEliminar